Tevens willen wij de mensen bedanken die ervoor gezorgd hebben dat er überhaupt `By the way...''s kwamen: Jeroen van Dijk en Jeroen Hoekstra. En bleven komen: Marco van den Berge en Helko van den Brom. Natuurlijk veel dank aan de heer Error voor de columns. Dit is niet de plaats voor de huidige redactie om zichzelf te bedanken. Helaas.
Voor de allerlaatste keer dan: veel leesplezier!
Aan de andere kant heeft Alexander het binnen de vereniging direkt groots aangepakt door PION op te starten. Hij lust rum, doet aan borrels en zit regelmatig in de boeken. Onze Word-hekker zit ook nog wel eens achter de computer, geeft wel eens lezingen en organiseert symposia. Boekverkopen is voor Alexander altijd een groot festijn.
Ook Marijke lust rum. Bovendien maakt ze almanakken en tentamenbundels. Boeken kopen is bij Marijke een groot festijn.
Men wil wel eens beweren dat alle begin moeilijk is, maar soms gaat dat juist erg makkelijk. Zo'n laatste stukje is juist heel vervelend. Maar ja, het niet schrijven betekent automatisch dat een stukje van maanden geleden dan laatste zou zijn. Verrassend misschien, maar niet de bedoeling. Dus vroeg ik mij af waar een zinnig laatste stukje over zou moeten gaan. Je zou terug kunnen gaan blikken, of juist vooruit. Maar het eerste kan iedereen die regelmatig de `By the way...' leest en het laatste kan eigenlijk niemand. Niet erg zinvol dus.
Vandaar dus mijn verontschuldigingen in de eerste alinea, want dit stukje gaat gewoon nergens over. Dat heeft wel een aantal voordelen. Zo kun je gewoon zeggen wat je wilt, want het hoeft toch geen diepgaand, samenhangend verhaal te worden. Bovendien maakt het niet uit als niemand het begrijpt. Net als dat verhaal van die zeeëgels met die hoedjes, overigens. Trouwens, soms zijn stukjes toch niet echt serieus en beren gewoon heel erg gaaf. Toch?
Maar aan de andere kant kun je je dan afvragen waar je mee bezig bent. Want ook ik had natuurlijk wel betere dingen kunnen doen dan dit stukje schrijven en jullie ermee vervelen. Want zeg nou zelf, was het wat?
Na veel en zorgvuldig onderzoek zijn we er in geslaagd om een beeld te kunnen schetsen van deze oer-`By the way...'. Hoogstwaarschijnlijk was het een marmeren tablet van de hoogste kwaliteit. Deze steen was aan beide zijden ingekerfd, drie kolommen voorop en drie achterop. Via de inhoud werd op snedige wijze de vloer aangeveegd met de misstanden in de maatschappij. Daarnaast wierp hij een fel licht op het verleden en deed significante uitspraken over wat er toen nog op de agenda stond. Bovendien mocht de stamoudste ook nog een kolom vullen. In die tijd heerste daar een leuk grapje over, waarmee de Utrechtse verzekeringsmaatschappij Reaal eeuwen later furore maakte.
De uitwerking die de `By the way...' had op haar lezers tart iedere beschrijving. Toen zij eenmaal verdwenen was zochten deze brave burgers hun heil ergens anders. Hierbij kun je denken aan godsdienst, oorlog, sex, drank, drugs en rock 'n roll. Maar niets kon het verlies helemaal doen vergeten. De mens is sindsdien altijd op zoek geweest naar de zin van zijn leven.
Hoe heeft de `By the way...' dan uit het zicht kunnen verdwijnen; welk een vreselijk lot heeft de mensheid getroffen? Op een goede, of beter gezegd kwade, dag werd de marmeren plaat uitgeleend aan de bibliothecaris van Antlantis. Om de één of andere reden heeft deze lakse persoon de Steen zoek gemaakt. Hetzelfde overkwam daarna zijn stad... Vanaf die tijd is bibliothecaris een scheldwoord.
Nu, enkele millennia later, zijn er naast de Bijbel nog vele andere pogingen gedaan om de `By the way...' te imiteren. Homerus, Shakespeare en de heilige Hieronymus kwamen in de buurt, maar er is ook veel gigantisch flutwerk verschenen. Een dieptepunt hierbij vormt wel het tweewekelijkse blaadje van A-Eskwadraat dat dezelfde titel meent te mogen dragen. Wie daar ooit mee begonnen is, moet wel helemaal van de pot gerukt zijn.
Een van de mensen die er niet zo over denkt ben ik zelf. Ik ga hier nu echt niet uitgebreid vertellen waarom ik er anders over denk, en hoe ik er dan wel over denk, maar voor een ieder die daarin geïnteresseerd is ben ik altijd bereid en bereikbaar voor een goed gesprek.
Ik heb een hekel aan het soort E.O.-mensen die aan anderen een geloof of zo willen opdringen, en dat zal ik dus ook nooit doen. Ik vind het echter ook niet leuk, dat anderen voor mij bedenken, dat ik alleen maar om de Bijbel hoef te lachen. Laten we het dus gewoon zò houden, dat iedereen zijn eigen mening over dat boek mag hebben. Om te voorkomen dat het lijkt alsof mensen van de `By the way...' dat niet vinden, staan er nu dus twee verschillend gestemde stukjes over aanstoot in deze editie van ons lijfblad.
Op 13 & 14 februari kun je bij ons de mooiste, liefste en ontroerendste valentijnskaarten kopen, en op dinsdag brengen wij ze voor je rond! Anonimiteit (indien gewenst) verzekerd, dus laat je bèta-zijn je niet tegenhouden! Doen!
P.P.S. Soms is Thijs best wel lief -- wil jij dat ook
zijn? Stuur een valentijnskaartje!
EJW-tentoonstelling
Dit berichtje is een herinnering aan de Introkern, met name
aan Marco en Maaike. Ik denk dat iedereen die mee is geweest
met het eerstejaarsweekend zich nog wel kan herinneren, dat de
twee eerder genoemde leden van de Introkern een prijs
uitloofden voor diegene die het meest originele huishoudelijk
apparaat meebracht. Ook beloofden zij dat er een tentoonstelling
van deze voorwerpen zou komen. Tot dusver is er nog niets
tentoongesteld. Marco en Maaike zullen zich vast wel herinneren
dat ik hen herhaaldelijk heb herinnerd aan deze
tentoonstelling. Ik heb wel toezeggingen gehad, maar ik denk dat er op
deze manier toch wat meer vaart achter komt.
JS
Uit
Doe dat wat je doet goed, dan heb je weinig problemen. Daarom ga ik uit
de redactie van de
`By the way...'. Klinkt gewichtig, stelt weinig voor, maar is wel
waar. Bovendien is er een tijdje geleden weer eens iets
geïntroduceerd wat
een menselijke, in dit geval mijn, specifieke bijdrage overbodig maakte:
een spellingscontrole. Gelukkig kun je blijven zien wat voor stomme
fouten aankomende academici nog kunnen maken, omdat de spellingscontrole
niet tot 100% correctie in staat is.
De Liftwedstrijd met Hemelvaart is zoiets waar menselijke activiteit welgewenst is en mijn aanwezigheid meer op zijn plaats. En denk als je niets te doen hebt hier maar eens over na: waarom wordt het feit dat jij eens je eigen favourite theesmaakje aan wat warm water wil toevoegen (in het kader van welkome afwisseling en dus lekkerder) bestraft met het betalen van maar liefst 60 cent, terwijl het nuttigen van Dagmarktbrood en zorgvuldig meegenomen Yoghoyoghodrink-in-Bert-en-Ernie-beker wel zonder commentaar geduld wordt maar goed bekeken ook een (zelfs grotere) inkomensderving voor de kantine betekent? Bedankt en tot ziens.
En voor wie gaan wij met z'n allen die Air Miles sparen? Daarover kan geen twijfel bestaan: Ron Brandsteder en Hennie Huisman natuurlijk. Er is zowat geen vergelijkingsmateriaal beschikbaar in de lange en rijke geschiedenis der Nederlandse TV. Zo in en in triest waren nog nooit presentators. Alles wat ze doen wil je niet. Je wilt niet dat ze presenteren; ze doen het toch. Je wilt zeker niet dat ze zingen; ze doen het toch. Nu kunnen wij ze iets geven wat zij niet willen. Het is niet meer dan eerlijk...
Misschien dat het in de toekomst zelfs mogelijk is om een nationale TV-actie te houden voor dit goede doel, met Mies Bouwman en een benefietconcert op het Museumplein. En een speciaal nummer gezongen door bekende nederlandse artiesten (o nee, dat wil je natuurlijk ook niet). Kijk nu alvast uit naar de advertenties in de landelijke dagbladen en de posters in de abri's.
Op een zeker moment vraagt de voorzitter mij of ik het stukje wilde schrijven
voor in het jaarverslag over de bedrijvendag. Ik wist van niets, maar hij
meldde dat dat in de bestuurs-overleg-notulen van de vorige vergadering vermeld
stond. En ja die zijn heilig dus moest ik wel. Ik riep nog: ik kon er ook
allemaal niets aan doen
, maar hij zei dat ik dat dan maar op moest schrijven.
En dat het ook nog een half A-4'tje lang moest worden. Goed, al met al mag de
strekking van deze inleiding duidelijk zijn; als je al tot hier hebt
doorgelezen is het misschien raadzaam om verder te gaan met het volgende
stukje, want hier komt verder een opsomming van wat er in het kader van de
bedrijvendag was georganiseerd.
Er waren al met al zes internationale bedrijven, als je nog leest mag je ze hier proberen te raden, het antwoord volgt over een paar regels, niet stiekem op de bedrijvendag-posters spieken, en ook niet een paar regels hieronder. Dan kan ik nu het antwoord vermoedelijk wel melden. Het waren Philips, Shell, D.S.M., Akzo, Unilever, en Gist-Brocades. Waarvan er eentje vanwege pech-onderweg geloof ik zelfs pas 's middags kwam. Verder waren er nog wat standjes van het NIBI en Nobiles en nog een waarvan ik de naam vergeten ben, en bij wie in de auto de avond te voren was ingebroken, en de laptop verdwenen was die enorm belangrijk was bij hun presentatie.
Dit werd allemaal gehouden in Trans 4, Wentgebouw, de Ponskaart of hoe je dat gebouw ook wilt noemen, omdat de biologen, scheikundigen, en de medisch biologen er veel rondlopen. Enkele weken later was er nog een sollicitatie-training, in Trans 1 en hebben we nog gesprekken mogen regelen van studenten met een bedrijf naar keuze. Dit was onder andere in Trans 3. Als je nog meer wilt weten dan roep je maar.
Toegegeven, het plot is kort op te schrijven (sigma gebruikt wel grote bierviltjes). Maar dat is ook de kracht van de film. Het gaat over de eeuwige strijd tussen Goed en Kwaad. Over hoe Goed toch altijd van Kwaad wint, maar Kwaad nooit uit te roeien is. SW is geen film die probeert met plottwist op plottwist kijkers zich te laten afvragen wie nou eigenlijk wie is, Goed wel Goed is, enz...
SW opent een nieuw universum, lang geleden en ver, ver weg,
voor de kijkers en sleept ze mee in een twee uur durend
verhaal van heldendaden en slechterikken. Oplettende en
openstaande kijkers zullen ontdekken dat er een wereld achter SW
steekt. Bij de standaard films houdt de wereld op voorbij de
rand van de camera. Bij SW niet, alleen de titel bv al: SW
heet eigenlijk Star Wars IV: A New Hope. SW opent onze
fantasie en laat ons de nog open vragen zelf invullen. Als voorbeeld wat
sigma
zelf zei: Er is bijvoorbeeld een scène
in een kroeg die blijkbaar zeer
wild en gevaarlijk is.
Het enige wat de film laat zien zijn
wat aliens die er rondhangen, dat het gevaarlijk was heeft sigma
zelf bedacht. Dat is wat SW doet, het creëert een sfeer/wereld
die men zelf moet invullen, het plot is slechts een middel om
ons kennis te laten met het SW feeling.
Star Wars fans Unite, because the Force is with us!
Open dus direct de URL voor echte nostalgische gevoelens:
http://www.fys.ruu.nl/aesbest/cies/btw/www/btw.html