Een nieuw jaar en een nieuwe By the way…. Nummer 50 zal verschijnen rond 10 februari, dus je hebt nog drie weken de tijd om creatief te zijn!
Lange tijd heb ik gedacht, en niet geheel ten onrechte, dat er geen mooie mensen bestaan, in het bijzonder geen mooie meisjes. Leuk en aardig wel, natuurlijk, maar echt knap? Neen! Deze mening is keer op keer gestaafd door het aanschouwen van menig bètameisje. (Ik zal hier geen namen noemen, deze spreken voor zich.) Sterker nog, er is geen één meisje dat ik ken, dat het predikaat mooi ook maar in de verste verte verdient.
Totdat, op een avond, ik in een willekeurig café zat, al pratend met wat lotgenoten. Opeens viel mijn blik op een meisje, een ware schoonheid. Geanimeerd en betoverend zat zij te praten en te lachen. Met haar vriend waarschijnlijk, maar voordat ik de kans had om dat nader uit te zoeken, stond hij op. En zij stond op: samen verlieten zij de kroeg…
Maar dat maakt niet uit. Ze bestaat. Ze bestaan. Schoonheden. Misschien niet bij A-Eskwadraat—wat dat betreft blijft mijn mening ongewijzigd—, maar in de werkelijke wereld wel. Waarom mijn blik nog langer richten op de immer zelfde richting? Tenslotte zijn er, blijkt, genoeg ratten in de woestijn.1
De misleiding was echter ook wel te verwachten. De bètameisjes, bèta's in hart en nieren, gebruiken al hun overtuigingskracht, in de vorm van verleidelijke glimlachen en glinsterende oogjes, om de bètajongens ervan te overtuigen, dat zij al zijn wat het vrouwelijk geslacht te bieden heeft. Schande. Bètajongens beider faculteiten, verenigt u en opent uwer ogen! Er is meer.
1 Dit natuurlijk geheel bij wijze van spreken. Hier is geen enkele intentie tot het uitspreken van enigerlei perverse liefde ten opzichte van de edele diersoort der ratten.
Symp. ster. stud. wil d.m.v. dit art. Dhr. D. graag bijstaan m.b.v. deze afk.:
D.O.E.L.M.A.N. = Duidelijk Onovertroffen Enthousiaste Leraar die Moeiteloos Afkortingen Nuttigt.
M.a.w.: men gebruike D.O.E.L.M.A.N. d.e.s.d.a. men refereert naar Dhr. D.
Student T. ziet Dhr. D. en zegt tegen
student A: Daar heb je die D.O.E.L.M.A.N.
. Dhr. D. zal dit goed
opvatten. Maar als T. Dhr. B. ziet en hetzelfde zegt, zal Dhr. B. dit
zeker niet appreciëren.
K.O.F.F.I.E. = Kopje Overheerlijk Fabuleus Fascinerend Intensiverend Extract.
Deze def. vind ik pers. zeer goed gedef.
Hopende dat ik hiermee een leuk stukje voor de By the way… heb geschreven, verblijf ik.
P.S. Ondergetekende is getuige geweest van het gebruik van 88 afkortingen in één college door Dhr. D.
Heb jij ook het gevoel dat er nooit naar je geluisterd wordt? Dat het lijkt alsof je er helemaal niet bent, dat je alleen maar opvalt als je iets buitengewoon slims zegt en dat je bestaan er verder totaal niets toe doet?
Dan ben je nog precies op tijd om daar iets aan te doen. Want de EJC luistert wel naar wat jij zo al te zeggen hebt en het hoeft deze keer niet baanbrekend, origineel, slim of interessant te zijn! Als jij iets kwijt wilt over wat dan ook en in welke vorm dan ook (aformismen, gedichten, leuzen, etc.), laat het ons dan weten! Krop je gevoelens niet op, maar zet ze op papier en lever het in bij de EJC. Eén keer in de twee weken verschijnt er een selectie aan inzendigen in de By the way…, zodat iedereen weet dat jij er ook nog bent!
Om 14:00 uur in de Rode Zaal van Trans I, De Uithof, Utrecht, Nederland, Benelux, E.G., Europa, etc., etc., zal het halfjaarlijkse spektakel weer plaatsvinden. Het nieuwe (vijfkoppige!) bestuur stelt zich voor en anderen mogen eindelijk op hun lauweren rusten (waar sommigen al tijden naar uitkijken).
De tweede borrel van dit jaar en de tweede borrel van de nieuwste B.B.Cie.-leden. Heb je ze nog niet gezien, kom dan zeker naar het darthok (alleen kijken, niet aanraken, en zeker niet voeren!).
Weer zo'n pré-feest borrel waardoor allerlei onverlaten weer niet geheel nuchter op het feest zullen verschijnen.
Het was even wachten, maar nu is er toch eindelijk weer een echt SWING-feest in het vertrouwde K-Sjot.
Hoera! A-Eskwadraat is jarig en viert dat in de kantine van Trans 1. De hele familie (allemaal meisjes) komt ook. Limonade en koekjes voor iedereen.
En omdat één feestje nog niet genoeg is, doet we er nog maar een schepje bovenop door het gouden jubileumnummer op deze dag te laten verschijnen. Het kan niet op. Kopij voor deze speciale uitgave is nog steeds van harte welkom.
Inschrijven!
Het jaar des Heeren 1994 was voor mij een droevig jaar. Sterker nog, zat ik begin vorig jaar nog slechts in een bescheiden dalletje, heden ten dage mag ik toch wel spreken van een diepe depressie. Is er dan niks leuks gebeurd in 1994? Natuurlijk wel. Zo zijn vorig jaar mijn studieresultaten stukken beter geworden, heb ik een boel aardige mensen leren kennen, in twee toffe commissies gezeten, een aantal leuke CD's aangeschaft en de come-back van BZN meebeleefd. Daar is niets mis mee, toch? En ondanks alle vreugdevolle gebeurtenissen voel ik mij ellendig, belabberd en beroerd. Komt het door alle ellende in de wereld, de boze plannen van minister Ritzen, het missen van de gedeeltelijke zonsverduistering van 10 mei 1994 soms? De algehele malaise bij PSV dan? Nee. Het komt doordat ik iets heb gemist vorig jaar, iets ernstig gemist, namelijk De Knipoog.
Het betreft hier de knipoog van Hans
Toe-vraag-eens-aan-Tom-wat-er-ach\-ter-het-scherm-staat
Kazàn, het
goochelbeest aan welk ik reeds sedert kindsbeen een hartgrondige hekel heb.
Al toen ik nog jong, mooi en onschuldig was, terroriseerde hij de beeldbuis
met zijn oeverloos saaie tovertrucs, toentertijd nog bij de TROS, in dat
overigens alleraardigste spelprogramma voor de jeugd, Ren je rot
geheten, met Martin Brozius, die jaren later nog schitterde in het
Nederlandse melodrama De vliegende autobus. Edoch, nu weer
overgeschakeld naar Hans Kazàn,
onze tovertrol die tenen vervaarlijk doet
krommen en wiens Prodent-smile mij altijd aan de bekklemmen van de tandarts
doet denken.
Na Ren je rot verkaste Hans naar RTL4, alwaar hij de familiekwis
Prijzenslag van de olijke Fred Oster mocht overnemen. Nu was het
kijken naar Prijzenslag natuurlijk masochistische zelfkwelling, maar
één klein, teenie-weenie onderdeeltje kon mij altijd in vervoering
brengen: De Knipoog. De begin-tune van Prijzenslag weerklonk,
voice-over Tom Mulder bralde: En hier is uw gastheer, Hans
Kazàn!
, de
schuifdeuren gingen open, het publiek applaudisseerde, Hans kwam te
voorschijn, hij keek met een hitsige blik in de camera en... daar was
hij! Die vette, geile, exalterende Knipoog! Zalig!
Vorig jaar is Prijzenslag echter van het scherm gehaald. Ik baal hiervan. De Knipoog is uit mijn leven verdwenen. Míjn Knipoog is uit mijn leven verdwenen. Nu wil ik hier niet pleiten voor de terugkeer van Prijzenslag, maar, RTL4-bonzen, ik wil De Knipoog terug! Kan hij nit in de leader van Het rad van fortuin of Tineke en de paranormale wereld worden opgenomen? Of, in analogie met de Loeki-filmpjes tijdens de STER-reclame, tussen alle reclameboodschappen door? Bonzo, voor een heel hondeleven lang. Knipoog. Eén kilo varkensgehakt van f 12,49 voor f 10,99, bij de Edááááh. Knipoog. Vanavond bij RTL4: Baywatch. Knipoog!
Och, Hans, knipoog nog een keer, zodat ik de tranen van mijn ontroerde wangen kan vegen.
‘En wij zijn blij dat we het vaandel weer in ontvangst hebben mogen nemen,’ sprak het A-Eskwadraatbestuurslid oprecht. Hij bekeek het vaandel zorgvuldig, terwijl hij enkele denkbeeldige pluisjes verwijderde. Na dit karwei geklaard te hebben, richtte hij zijn aandacht weer op zijn medebestuursleden.
Zij hadden hierop zitten wachten en leefden enigszins op nu zij ook weer in de belangstelling stonden. ‘Ik stel voor te toosten op de gastheer,’ sprak één van hen. Dit voorstel viel in goede aarde en zo geschiedde. De gastheer zelf, een blonde sjacheraar van een jaar of 25, glimlachte enigszins neerbuigend en accepteerde de toost met zichtbaar genoegen.
‘Ach, het was geen kunst,’ zei hij zelfvoldaan, ‘ik had het vaandel onder
mijn arm en ik was al weg, voordat jullie doorhadden dat het met dat
ding eender gesteld was.’ ‘Ja, ik zag je er nog mee lopen,’
viel één der bestuursleden in, ‘maar ik dacht, wat heeft die nou aan
zo'n vaandel, die komt wel terug.
’
‘Ja, wisten wij veel dat je hem zou houden, zodat je ons een borrel kon aanbieden,’ vulde het eerste bestuurslid aan. ‘Misschien dat we dit veel vaker gaan doen, ons vaandel in ruil voor drank.’ ‘Tegenwoordig,’ vulde een derde aan, ‘is het heel normaal om je wezen en waardigheid, hetgeen een vaandel toch symboliseert, te verkopen. Hmmm, hebben ze daar niet een naam voor?’
En zo ging het door. De gastheer vermaakte zich uitstekend. De rest bleef beleefd, want je wist maar nooit of hij zich niet zou bedenken. Ze waren hier tenslotte om het vaandel mee te nemen, hoeveel geslijm het ook kostte. Buigen, knielen en nederigheid zijn immers de manieren om dat wat van jou is terug te krijgen, tenminste als trots en eigenwaarde je vreemd zijn.
Dit is een vaag stukje.