Er werd mij en enige andere mensen duidelijk gemaakt, dat opa's ontzettend aantrekkelijk kunnen zijn met hun lieve rimpels, mooie bos wit haar en actieve uitstraling, en doordringende blik. Ikzelf had het nog nooit zo bekeken, maar de spreekster vond, dat zelfs verkrachting van een opa door haar kleindochter mogelijk was. Helaas weet ik niet welke fantastische opa haar op zulke ideeën heeft gebracht, maar ik had hem best wel eens willen zien.
De meeste lezers van de `By the way...' zijn van het mannelijke geslacht, en maar een tiende van de mensheid is volgens de peilingen homosexueel, dus ik denk dat er niet zo veel lezers zijn die überhaupt op mannen vallen. Toch ben ik benieuwd of degenen die dat wel doen hun opa wel eens als aantrekkelijke man hebben gezien, of dat ik werkelijk de enige ben voor wie deze kijk op opa's geheel nieuw is.
Leest en huiver over al het leed wat een `By the way...'-er kan overkomen in enkele weken na de intro.
Het begon na de intro natuurlijk. Had de `By the way...'-fanclub een van zijn grotere activiteiten en de gehele redactie was uitgenodigd om mee te gaan naar een verre bestemming. Of de redactie nog wel wat tijd had om mee te helpen met de organisatie. Dit organiseren bleek nog wel een weekje of twee te duren. Toen kwam het echte venijn. De redactie had er voor gezorgd dat ze op een veerboot over een klein watertje zouden gaan. Op de kaart leek het maar enige centimeters maar in feite leek de reis veel langer te duren. Dit was nog niet alles, want halverwege bleek dat ook bij deze boot de boegdeuren niet goed dicht gingen. Met dit mankement ging het schip in zijn geheel rap naar de bodem. Weg schip, weg bemanning, weg redactie zal menigeen verheugd roepen. Maar nu vergeten ze dat de redactieleden een dermate dikke huid bezitten dat het koude water in het geheel geen invloed op hun tengere lijfjes had. Voor de redactie was het gewoon weer de dagelijkse routine: zwemmen met de riemen die je hebt om teminste boven te blijven. Na twee weken zwemmen bleek dat er land in zich kwam en jawel hoor, zo uit de lek Utrecht in. Nog net op tijd om nog wat te schrijven over hun overweldigende avontuur.
Het begon na de intro, natuurlijk had de `By the way...'-fanclub nog geen reis georganiseerd en na de drukke intro-periode had de redactie het ook wel even gehad. Natuurlijk was er nog een enkeling die nog wel de fut had in zijn eentje een gehele `By the way...' in elkaar te flansen, de kopij de doorheen te jensen. Maar de rest had er aardig genoeg van. De structuur begon wat barsten te vertonen, de ziektes bleken niet meer in bedwang te houden en eenmaal tot bezinnen gekomen bleek dat er een reusachtig virus bezit had genomen van onze bestanden. Alles was reddeloos verloren. Niks maar dan ook echt niks bleek bestand te zijn tegen de moordende kracht van het virus. Zoals ratten een zinkend schip verlaten verlieten onze bestanden de HD. Totale wanorde en paniek was het gevolg. Doktoren werden ingeschakeleld 06-11, werd gebeld. Binnen honderdsten van seconden was de brandweer ter plaatse en deden wat zij konden. Maar niets bleek te werken. De doktoren gaven het na uren van hartmassssage op. De volgende `By the way...' moest nog maar even wachten.
Het begon na de intro, heel de redactie bleek door zijn volledige overgave aan de `By the way...' niet in staat te zijn geweest om ook maar iets te doen aan zo iets wat studie heet. Geconfronteerd met het feit dat onze minister duidelijk had gemaakt dat de `By the way...' minder belangrijk was dan het snel doorlopen van de studie bleek dat de redactie, als zij de nodige studiepunten wilden gaan sprokkelen, zich toch echt even met een studie moest bezighouden. Op eens bleek wiskunde zeer interesant en soms best leuk abstract te zijn. Natuurkunde werd in een geheel ander daglicht geplaatst waardoor relativitiet gewone realiteit leek te zijn geworden. Nog maar net bekomen van al deze verbazingen bleken er weken voorbij te zijn gegaan. Dus werd het weer tijd voor een `By the way...'.
Het begon na de intro. De internationale pers had natuurlijk een oogje in het zeil gehouden en de kans dat de `By the way...' voor een hoog aangeschreven literatuurprijs in aanmerking kwam werd al in de wandelgangen gefluisterd. Natuurlijk is het leuk om zo'n prijs te ontvangen en we hebben ook zeer genoten tijdens de uitreiking, maar het had ook negative kanten. Zo kregen wij bijvoorbeeld per persoon het luttele bedrag van 8 miljoen gulden. Net een miljoen meer dan het maximale in een of ander kansspel zeiden ze, geloof ik. Maar dat geld geeft alleen maar problemen (ontvoering, afpersing, slijmers en managers) dus was het noodzakelijk om in hoog tempo dat geld over de balk te gooien. Dat bleek geen probleem, toen we die schadeclaim van die privéjet die we hadden laten crashen onder ogen kregen bleek het geld meteen op te zijn. Gelukkig maar want nu kunnen wij ons weer toeleggen op het maken van de `By the way...'.