Wat zal de toekomst ons brengen? In ieder geval nog twee intro-`By the way...''s. Daarna gaan wij tweewekelijks verschijnen, in te gaan op 21 september aanstaande. Na a.s. donderdag is het dus even geduld hebben. Maar dan hebben jullie tenminste alle tijd om veel stukjes te schrijven.
Bijzonder op tijd kwam ik aan bij het busstation. 8:25 uur. Toen was de situatie al hopeloos. Aantallen schatten van mensenmassa's is nooit makkelijk, maar `honderden' is waarschijnlijk onderschat. Het was gewoon niet normaal meer. Er kwamen wel bussen. Af en toe een 12S en af en toe een 12. En ook nog een enkele mini-13. Al met al niet echt voldoende om ook maar een duizendste van de studenten mee te nemen.
Normaal ben ik niet iemand die met veel ellebogenwerk naar voren dringt en zo ook vandaag niet. Gevolg: je komt dus nooit in de bus. Remedie: het gewoon opgeven, wat te eten gaan halen in de stationshal en het even later vol goede moed nog eens proberen.
Maar dat hielp natuurlijk niks. Weer beneden bij de bussen aangekomen was de situatie er niet beter op geworden, alleen maar slechter. Het leek even beter, want er reden minstens twee keer zoveel bussen. Jammer genoeg waren er ook ongeveer twee keer zoveel studenten.
Dan toch maar dringen en zowaar: ongeveer vijf 12S'en later zat ik erin. Zat ik erin. Jawel, ik stond niet eens! Helaas werd niemand daar echt beter van, want toen ik om 9:10 uur op De Uithof aankwam en besefte dat ik drie kwartier onderweg was geweest (dat wil zeggen, vanaf het station, want ik ging al om 8:12 uur van huis), had ik toch wel door dat er iets fundamenteel mis is met deze wereld.
Okay, zo erg is het misschien allemaal niet. Maar je wordt er toch wel droevig van. En het was nog wel zo'n mooie ochtend.
Net zoals de `By the way...' had de fanclub al vanaf het prille begin van zijn bestaan grootheidswaanzin. De activiteiten liegen er dus ook niet om. Gelukkig konden in de beginperiode de activiteiten kosteloos aangeboden worden door een grote anonieme sponsor, welke tevens zorgde voor alle maaltijden in luxe ****-restaurantjes. Anders was het snoepreisje zeker voor iedereen uitgesloten gebleven. Vanzelfsprekend moest alles wel zeer luxueus opgezet worden, want ook alle ereleden zouden de reis naar Haïti meemaken. Na de reis konden wij ons voorstellen dat zij alleen de lengte van de reis te kort vonden. Die twee weken waren in een vloek en een zucht om, en niet alleen het aan het strand zitten maar ook het wilde avondleven liet de deelnemers de tijd vergeten. Al deze lof zou het bestuur doen besluiten om een volgende reis te organiseren naar weer een leuk exotisch paradijs. Over de lengte van de reis is niks bekend, maar de echt ingeschreven fanleden horen nog wel wat over deze geplande snoepreis.
Ik ben met mijn vader gaan vissen. Inderdaad. Vissen. Het was wat minder, maar toch. Ik heb echt geen enkele vis, haai of walvis gevangen. Dit in tegenstelling tot mijn vader. Mijn vader ving echt alles wat los en vast zat. Uit het kanaal zijn zeventien fietsen en acht motoren gehaald. Gelukkig kon ik na het vissen meteen weer terug naar de grote stad om op zoek te gaan naar haar. Het meisje.
Overigens valt het ontzettend tegen van jullie dat echt niemand mij een aanwijzing gegeven heeft over het prachtige, aardige, mooie Meisje. Ik had toch echt wel wat meer verwacht van nieuwe aanstormende intellectuelen. Het is jammer en helaas.
Ik hoop dat ik haar nog tijdens de introductie te pakken kan krijgen. Dan zal ik haar ongetwijfeld gaan veroveren door mijn bescheiden, galante en coole voorkomen. Als het niet lukt, dan weet ik niet meer hoe ik verder moet. Wederom een noodkreet: Help me, help me!
Uit ervaring kan ik u vertellen dat er twee trappen zijn. Een rode en een blauwe trap.
Het begon allemaal toen de studenten veel geld kregen om van hun school naar hun huis te kunnen reizen. Niemand had echt veel te klagen, maar het rijk had bedacht dat het veel goedkoper zou zijn als ze een massacontract afsloten met de vervoersmaatschappijen net zoals dat met de militairen is gebeurd. Al met al was het slim bedacht. Ze gaven de studenten minder geld om daarna met dat geld automatisch en verplicht een goedkope kaart te kopen. Toen bleek dat de kaart duurder moest worden. Natuurlijk kregen de studenten niet méér geld om de duurdere kaart te kopen. Op één of andere manier lukt het onze minister om ons steeds minder geld te geven voor een steeds duurdere kaart waar we steeds minder mee kunnen doen.
Toch is er voor jou nog hoop, jij bent zeventien en hebt nog geen recht op een studiebeurs. Als ik het goed lees woon je nog steeds thuis. Met een beetje geluk krijg je kinderbijslag en met nog meer geluk krijg je zelfs nog meer omdat je niet enig kind bent. Nu is het interessant te weten dat het geld wat uit het potje kinderbijslag komt veel meer is dan die kleine beurs die een thuiswonende student krijgt. Dus wat geld betreft ben jij helemaal niet zo erg achtergesteld als je denkt. Toch nog een tip voor je, zorg dat je een goed regenpak hebt, want het gaat nu alleen nog maar meer regenen.