De mensen die vorig semester hebben lopen klagen dat er te weinig roddels in de `By the way...' stonden kunnen hun hart ophalen, want ze stróóóómen binnen.
Zelden hebben wij twee mensen gezien die zoveel energie besteedden aan vruchteloze pogingen een publiek te vermaken. Terwijl Vermaercke zijn best deed de hele avond streng te kijken (met bijbehorend Duits accent en dito humor), danste Poppe dartel de horlepiep in de vergeefse hoop òf zijn collega òf het publiek aan het lachen te krijgen (welk van de twee de bedoeling was, is ons niet duidelijk geworden).
Het programma dat het Belgische duo op de planken bracht, was in alles NIET: niet flitsend, niet gevat, niet humoristisch, niet tot de verbeelding sprekend, ondanks de pretenties van met name Vermaercke niet bijzonder muzikaal en tenslotte absoluut niet geslaagd.
Rijst natuurlijk de vraag: is er nog hoop voor deze jonge, veelbelovende artiesten? Jawel, als ze met een mislukte show hun publiek willen vermaken, moet deze in potentie nog wel vermakelijk zijn. En is er nog hoop voor ons? Jawel: de zekerheid dat er volgend jaar weer cabaret in de intro zal zijn, doet onze hoop herleven.
Blijft over: de fiets. En weliswaar ben ik zeventien, maar ik ben volledig gezond. Dus pakte ik vanochtend de fiets. Nou, dat heb ik geweten. Ten eerste ligt in Amersfoort een berg (een echte, 47 meter hoog) en die moest ik over. Ten tweede staat er in dit land altijd wind. En je hebt hem altijd tegen. Ten derde regent het altijd in dit land. Dus ook vandaag. Hijgend en bezweet kwam ik in de buurt van Utrecht. Geen bordjes Uithof. En ik heb geen richtingsgevoel, dus ik reed eerst zes keer verkeerd. Ja, daar! Een bordje Uithof. Helaas stond het de verkeerde kant op. Na vijf minuten kwam ik erachter dat ik die weg al eens gereden had, maar dan de andere kant op. Omkeren maar weer. Maar ik haalde het! Moe, bezweet en zowaar precies op tijd kwam ik bij de Uihof aan.
Ritzen, waar blijft die OV?
Voor de duidelijkheid herhaal ik de bewering. Te bewijzen: Bij dag en nacht, in zon en regen kom je leuke dingen tegen. Wel, stel dat de bewering niet opgaat. Dan is er sprake van dat je geen leuke dingen tegenkomt bij dag, geen leuke dingen tegenkomt bij nacht, geen leuke dingen tegenkomt in zon en geen leuke dingen tegenkomt in regen. Nu gaan we definiëren wat leuke dingen zijn. Echter, als we kunnen definiëren wat leuke dingen zijn, moeten ze ook bestaan. We kunnen geen dingen definiëren die niet bestaan. Dan definieer je iets wat in een lege verzameling zit. Tegenspraak. Dus we definiëren leuke dingen als dingen die leuk zijn. Leuk is dat je erom moet schaterlachen, glimlachen, binnensmonds lachen of als een kiespijn met boer lachen. Het is dus voldoende te bewijzen dat je lacht bij dag òf lacht bij nacht òf lacht in zon òf lacht in regen. Stel dat je niet lacht bij dag, niet lacht bij nacht, niet lacht in zon en niet lacht in regen. Wel, hier gebruiken we de Wet van Eddy Murphy dat iedereen een aantal keer lacht met een aantal groter gelijk aan één. Nu hoeven we slechts te bewijzen dat dag, nacht, zon en regen de gehele tijd overdekt. Zij U een tijdstip dat buiten dag, nacht, zon en regen valt. Dan is het op tijdstip U geen dag, geen nacht, bewolkt en het is droog. Maar aangezien dag en nacht complementair zijn, kan er niet zo'n tijdstip U zijn. Dus gaat de bovengenoemde slogan op. Quod est demonstrandum
We gaan vier jaar terug in de tijd. Een toen nog verlegen Erik Heijne daagde de legendarische Marco Kouwenhoven uit voor een wedstrijd traplopen. Diegene die het snelst de eenentwintigste etage van Transitorium~2 zou bereiken werd de winnaar. Na een afmattende strijd werd Erik tweede met een tijd van 2 minuten en 23 seconden. Marco schreef geschiedenis door de trappen op te lopen binnen de twee minuten: 1 minuut en 58 seconden.
HISSO HOMAN VAN GROEP 5 DAAGT MARCO UIT: IK BEN SNELLER DAN 1.58.
Donderdag 8 september, om 16.00u, gaat hij de strijd aan met de stopwatch. Iedereen is van harte uitgenodigd om hem aan te moedigen. Het is ook mogelijk mee te doen aan een pool. Diegene die de juiste tijd (of het dichtst in de buurt) weet te voorspellen krijgt de helft van de opbrengst van de pool (het is dus ook mogelijk om een tijd boven de 1.58 te voorspellen), de andere helft gaat naar onze topatleet. Inzet: 1 gulden, te vergokken bij Garrelt.
Today is a historical day. Zo luidde het begin van de eerste `By the way...', 12 juni 1992. En dat was geenszins onderschat. Nog nooit in de geschiedenis van A-Eskwadraat werd er een commissie gevormd die zoveel psychische problemen bij de commissieleden veroorzaakte. Eerst veel knippen en plakken en kopieerapparaten die niet werkten, toen wel of geen kringloop, altijd crisis met te weinig of te veel kopij en de eeuwig aanwezige taalfouten (N.B. er is nu een speciaal redactielid als corrector aangenomen!). Het is nooit goed en nu is het kringlooppapier weer niet leverbaar.
De redactie evolueerde van 2 naar 3 naar 4, terug naar 3, en weer naar 4 keiharde professionals. Werkdagen van 36 uur zouden niet genoeg zijn voor de doorsnee schrijver om zulk materiaal af te leveren. De commissieleden leveren dit in kortere tijd af.
Al met al een ideale commissie om direct weer op te heffen. Toch zijn we nu bij nummer 39. De `By the way...' haalt ook de 50 wel en gaat dan waarschijnlijk nog niet met de VUT. Misschien heeft de bedrijfsleiding nog wel een gouden horloge in petto...