Voor de laatste keer dit jaar heeft de By the way… redactie weer achter het toetsenbord gezeten. Gelukkig voor de lezers hebben ze ook nog wat van die toetsen ingedrukt.
De vraag is nu natuurlijk wat de plannen zijn voor het volgende jaar, de 3e By the way… -jaargang. Daarom hier een overzichtje van de grootse plannen van de redactie.
Er zal een actief sponsorbeleid worden opgezet, om de volgende doelstellingen te halen: (1) De overstap naar 135 grams gesatineerd papier, en 4-kleurendruk. (2) Vergroten van verspreiding (geheel Nederland) en oplage (circa 3.000.000 exemplaren). (3) Het verrichten van studies naar de mogelijkheden tot overstappen op boek-vorm (van ongeveer 350 pagina's per week). (4) Het aantrekken van een full-time redactioneel team van circa 150 mensen. (5) Het oprichten van zowel een eigen drukkerij als eigen uitgeverij. (6) Het aantrekken van internationaal vermaarde schrijvers. (7) Het scharen van de By the way… tussen 's werelds bekendste opiniebladen. (8) Het instellen van de By the way… -literatuurprijs. (9) Het winnen van alle andere literatuurprijzen.
En we zoeken ook een nieuw redactielid, liefst aankomend tweedejaars, om onze zware taak te helpen verlichten.
26 mei zag de oprichting van deze nieuwe A-Es2 commissie. Deze commissie stelt zich voornamelijk tot doel om de TeX versie op de A-Es2 computer up-to-date te houden, en het leven van de actieve A-Es2-er makkelijker te maken met handige LaTeX-styles en antwoorden op vragen m.b.t. TeX en LaTeX. Verder zal de commissie zich bezig houden met het zo geruisloos mogelijk invoeren van de nieuwe LaTeX2ε.
De commissie bestaat momenteel uit Dijk, Hoek, Louis en Roelof.
Middels het onderhavige roedel bucolische phrasen zou ondergetekende de
Pink Floyd een warm hart toedragende
By the way… -lezers een reactie willen doen
toekomen op een aflevering uit de door de heer
Error verzorgde
column, GENOEG&Floyd
gedoopt, in welk TeX-brouwsel
voornoemde Ernie-en-Bert-liefhebber en tevens beste MIF-assistent aller
tijden gepassioneerd en op enigszins somptueuze wijze bericht over de
infinitesimaal hoge kwaliteit van Pink Floyds ovenverse epos "The
Division Bell". In de vorige volzin is echter op generlei wijze
gepostuleerd dat deze pennevrucht a priori de desinteresse zou opwekken
van, laten wij zeggen, Tangerine Dream-fans, hiermede niet implicerende
dat schrijver dezes TD-fan is - TD-fans keuvelen te allen tijde over TD
als zij TD bedoelen - , immers, TD-fans kunnen ook van Pink Floyd
houden, edoch, ook van, om maar eens een aantal runderen bij de horens
te vatten, voorgaande zinsnede ten behoeve van het voorkomen van
discriminatie jegens runderen, niet zijnde koeien, wijlen Frank Zappa
met diens onafscheidelijke sik, Richard Pinhas, die als geen ander de
sigaret bespeelt, of Christina Deutekom, wiens stembanden tegenwoordig
aan aerobics doen, doch het voorgaande volledig terzijde.
De reden dat ik deze woorden achtereenvolgens aan de onvolprezen
By the way… -redactie,
Kuperus' laserprinter en het toekomstige toiletpapier
dan wel kringlooppapieren vliegtuigje in wording, hetwelk lezer dezes
hier en nu, in dit geval niet doelend op de actualiteitenrubriek van de
NCRV, doch op het voor de meeste bèta-studenten welbekende punt in de
Minkowski-ruimte, in
één dan wel beide handen heeft, toevertrouw,
is dat ik een aantal weken geleden een programma over Pink Floyd op de
kwelbuis aanschouwde, waarin de krasse knarren van voornoemde formatie,
naast de verplichte nummertjes uit de oude doos, een aantal stukken
van The Division Bell
speelde. Tussen de gloednieuwe composities
door orakelde David Gilmour met gepaste
trots over hoeveel jaar ze
wel niet over hun nieuwe album hadden gedaan, over hun geweldige, reeds
uitverkochte concerten, over hun gigantische, enorme, kolossale podium,
over de fantastische special effects… Terwijl hordes Pink
Floyd-fans de Wijze Woorden van hun Meester in zich opnamen, het Spaans
benauwd kregen en voor de zevenentachtigste keer het perfect
geproduceerde, tevreden glimmende DDD-schijfje met de Heilige Klanken
van The Division Bell
in de CD-la stopten, kreeg ik heimwee…
Heimwee naar eind jaren zestig, toen het huidige bedrijf Pink Floyd nog
in de kinderschoenen stond en heerlijk experimentele underground-muziek
maakte, uitgebracht op een zwart, en later grijs, gegroefd, rond
voorwerp, kraak als van een Geiger-Müller-telbuis en dichtgetimmerd
stereobeeld incluis, ons vaag bekend onder de naam elpee. Het is uiterst
charmant te horen hoe toen nog de strik van een
communicantje, de R in een bord
lettersoep, de pukkel van Sandra Reemer ontbrak; het is als het ware die
subtiele discrepantie tussen de iets meer dan gemiddelde intelligentie
van Albert Einstein en de onmetelijke wijsheid van Roelof, de olijke
cricketbat-mepper. Subtiel is echter niet gelijkwaardig met
insignificant: hoewel de oude jongens van Pink Floyd nog altijd
kwaliteitsmuziek maken, nog altijd gevoelig aan de snaren kunnen plukken
en nog altijd titels bedenken in de trant van Frozen Feet on
Flutsiewutsie
of Dirty Dancing with Dangerous Droopies
, ben ik al
sinds het monument Dark Side of the Moon
afgehaakt; de carrière
van de Floyd staat sindsdien in het teken van "hoe maken wij een album
dat nóg beter is?" Niet dus. Daarom zou ik een ieder die tot aanschaf
van The Division Bell
wilde overgaan een goede raad willen geven:
KOOP DIT ALBUM NIET! Mijn persoontje is tenslotte pas weer bereid tot de
schare Pink Floyd-fans te gaan behoren wanneer de groep het aandurft
tijdens een concert een gigantische opblaaspop van Roger Waters rond te
laten vliegen en deze na het gebeuren lek te steken. Dat zou eindelijk
weer eens getuigen van een greintje durf en orginaliteit!
Nu moet je niet gaan denken dat ik voor jullie je toekomst zal voorspellen. Het gaat weer over de algemeenheden in het leven. Zoals je weet is dit de laaste week dat de By the way… verschijnt en het leek me leuk om alvast wat over aankomend jaar te gaan zeggen.
Want er valt al best wel wat te zeggen, niet alleen dat er vele nieuwe mensen in ons complex zullen gaan rondlopen, ook dingen die al jaren gebeuren zullen ook dit jaar weer gaan gebeuren. Hier bedoel ik niet alleen mee dat die nieuwe mensen ontvangen zullen worden door zeer enthousiaste mentoren maar ook dat vele van hen het onderspit zullen delven door de temponorm niet te halen die naar alle waarschijnlijkheid naar 50% zal gaan. Waarom zie ik dat zo pessimistisch? Al tijden lang zit ik te klagen over de halve-liter glazen die nog steeds niet te krijgen zijn. Ik ben hierin niet alleen, regelmatig zie ik dat verscheidene personen een halve liter bij de dagmarkt of andere kantine hebben gehaald om die dan in mijn Trans I te nuttigen. Terwijl ik met mijn veel te kleine beker tegen een belagelijke prijs met een veel te kleine beurs probeer zonder enig protest mijn melk op te drinken.
Niemand schijnt in de gaten te hebben dat het ook anders kan. Zo is de kantine in mijn ogen behoorlijk winstgevend. Er werken dan ook meerdere mensen om de heleboel schoon te houden en af te wassen, kortom daar is weinig te merken van de recessie die de minister van onderwijs ons probeert te laten meemaken. De prijzen zijn ook duidelijk niet de echte recessieprijzen. Misschien een beetje te gemakelijk om te vergelijken met de allerarmste maar toch, neem nu die mensen in oorlog. Zij krijgen notebene gratis levensmiddelen en medicijnen toegestuurd en naarmate je over meer geld beschikt zul je meer moeten gaan uitgeven. Gaan de prijzen van de kantine naar beneden als de student meer wordt gekort? Er wordt gemeten met twee maten en die zijn beide nadelig voor ons. Daarbij komt dat de tegenwoordige student niet mondig genoeg is. Studentenpolitiek is niet interessant. Opkomen voor je rechten door middel van protesten is duidelijk verleden tijd en het maagdenhuis bezetten is nog absurder. Vroeger werden de bestaande rechten met hand en tand verdedigd. Maar tegenwoordig zijn we blij met een sol op zonneenergie, terwijl die sol er zo ie zo niet had moeten komen. Wanneer gingen de melkprijzen weer omlaag? Niet in het volgende jaar, dat is zeker.
ERROR'S