Het zal niemand verbazen dat we daar best wel wat hulp bij kunnen gebruiken. Schroom dus niet en schrijf! Over je ervaringen tijdens de intro, over lieve of vervelende mentoren, of al het andere dat je kwijt wilt. Heb je iets en ken je ons niet? Zoals altijd brengt ook dan de CePo weer uitkomst. Lever je stukjes gewoon daar in en via allerlei mysterieuze wegen zal het ons bereiken.
Tot slot nog even een opmerking voor de By the way...-kenners. De By the way... heeft een kleine gedaanteverwisseling ondergaan en meer een `eigen' gezicht gekregen. Bovendien komt het kopje nu wel gewoon uit de laserprinter, en aangezien ook wij liever lui dan moe zijn is dat per definitie beter...
Loop dus even naar de almanakkraam in de hal van Trans 1. Voor slechts 15 gulden ben jij in november de gelukkige eigenaar van deze vijfde A-Eskwadraat almanak. Als je snel bent kun je zelfs nog materiaal voor deze almanak aanleveren.
De By the way...
Ook jij als eerstejaars kunt van dit medium gebruik maken om je onderdrukte gevoelens omhoog te laten komen en in dit blad te publiceren. Daarom nodig ik bij deze iedereen uit die wel eens aan een clubblad, tijdschrift, krantje ofzo heeft meegewerkt, zich aan te sluiten aan te By the way...-fanclub en ook een stukje voor de By the way... te schrijven.
Maar dan krijg je het jaarlijks terugkerende probleem, wat te doen met de nog vlekkende stukjes, waar kun je ze kwijt. Nu ook dit probleem is snel op te lossen. Iedereen in de A-Eskwadraat kamer weet ons vakje te vinden en mocht dit vakje niet groot genoeg zijn dan zijn wij bereid om speciaal voor jullie een tas of iets dergelijks neer te hangen of zetten zodat jullie ten alle tijde de stukjes aan ons kunnen geven. Opsturen kan ook. Zend de stukje in een afgesloten envelop naar de boven genoemde kamer in ons geliefde Trans I.
Tot slot wens ik iedereen nog een leuke introductie toe.
Je had zeer waarschijnlijk het gevoel, dat je in het diepe werd gegooid, stond in je eentje wat rond te kijken, werd een zaal ingestuurd, kwam naar buiten, en... hoera, daar stonden opeens twee (of drie) mentoren voor je klaar!
Deze lieve, aardige, leuke, stressbestendige mensen zullen jou en je mentorgroepsgenootjes door de komende week loodsen, je een heleboel laten zien en een hoop gezellige dingen laten beleven. Ze zijn het afgelopen weekend getraind in IJsselstein, en bovendien zijn ze ooit, in een ver of minder ver verleden, zelf eerstejaars geweest, dus ze weten precies hoe jij je voelt in dat diepe waarin je gegooid bent en wat ze moeten doen om jou en je groepje een perfecte week te bezorgen.
Wees dus lief voor ze en doe je best een leuk en enthousiast mentorkindje te zijn.
Het is op zo'n weekend altijd traditie dat de introkern (je weet wel, die gasten in van die typisch onopvallende overalls) voor het `eten' zorgt. Maar helaas ga ik daar hier niet over uitwijden, er is al genoeg over gezegd. En zo zijn er wel meer dingen waar ik niet over ga vertellen. Bijvoorbeeld over wat er 's avonds en 's nachts allemaal rond het kampvuur gebeurde. Of over die zaterdagmiddag in de kroeg.
Dat is waar, op die manier wordt het best moeilijk een stukje over MTW te schrijven. Niettemin laat ik mij niet voor een gat vangen, want ik kan in dit stukje genoeg lullen over dingen die wel met MTW te maken hebben maar toch niet over het MTW gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. De introductie bijvoorbeeld. Die is op het moment dat je dit leest al begonnen, maar op het moment van schrijven nog toekomst, snap je? Het kan dus best zijn dat Trans I op dit moment (van lezen dus) in brand staat, hoewel Utrecht Eindhoven niet is. Dat zou overigens zonde zijn van alle By the way...'s die in rook opgaan. Wacht es even... Dit stukje dus ook. Hmmm. Heeft het dan nog wel zin zou je zeggen. En maakt het dan wat uit of er wel of niet iets over het MTW in staat, zeker als in het stukje dat over het MTW gaat ook niets over het MTW staat.
Vragen, vragen, vragen. En ik weet niet eens hoeveel ik nou eigenlijk precies geschreven heb (ik moet een kolom vullen). Laat ik dan maar even iets mededelen aan de redactie: Wat hierna komt kun je ook weglaten hoor, als het teveel ruimte in beslag gaat nemen.
Goed, waar was ik gebleven. Oh ja, de introductie. Nou, daar weten jullie op dit moment (van lezen dus) misschien nog wel meer van dan ik nu. Dus heeft het ook niet zoveel zin er nu over te schrijven. Eigenlijk best waardeloos: je kunt dus niet iets schrijven over wat voor de lezer al gebeurd is maar voor de schrijver nog niet. Dan toch maar over MTW. Hoewel hierdoor het bovenstaande wel met een klap volkomen overbodig wordt gemaakt, maar heel misschien was het dat al.
Het was dus erg gezellig in IJsselstein, althans in het gedeelte waar wij (Introkern, mentoren en mentortrainers) waren. En sommige mentoren beweren er nog wat van geleerd te hebben ook (belachelijk). Maar zij wisten niet wat alle mentortrainers wel wisten, namelijk dat ze een stelletje futloze, afstotelijke, tragische zombies als mentorgroep zouden krijgen. Dat krijg je namelijk altijd de eerste keer, en vaak ook nog de tweede (ik spreek uit ervaring). Natuurlijk zijn ze er wel de leuke mentorgroepjes, maar dat is er meestal een per jaar of zo. En die is nou es een keer voor mij, want ik ben aan de beurt.
En dan zie je opeens deze spierwitte By the way.... De By the way...-kenners onder de lezers weten, dat wij altijd op mooi kringlooppapier hebben gedrukt en dus niet zo milieuonvriendelijk zijn als het lijkt. Helaas hebben de kringloopblaadjes pluisjes die het papier vast laten lopen in het kopieerapparaat. Daarom is er dus geen milieuvriendelijk papier meer beschikbaar voor ons, en heb jij als lezer in het vervolg (voorlopig althans) een witte By the way... als leesvoer.