De vraag is nu natuurlijk wat de plannen zijn voor het volgende jaar, de 3e `By the way...'-jaargang. Daarom hier een overzichtje van de grootse plannen van de redactie.
Er zal een actief sponsorbeleid worden opgezet, om de volgende doelstellingen te halen: (1) De overstap naar 135 grams gesatineerd papier, en 4-kleurendruk. (2) Vergroten van verspreiding (geheel Nederland) en oplage (circa 3.000.000 exemplaren). (3) Het verrichten van studies naar de mogelijkheden tot overstappen op boek-vorm (van ongeveer 350 pagina's per week). (4) Het aantrekken van een full-time redactioneel team van circa 150 mensen. (5) Het oprichten van zowel een eigen drukkerij als eigen uitgeverij. (6) Het aantrekken van internationaal vermaarde schrijvers. (7) Het scharen van de `By the way...' tussen 's werelds bekendste opiniebladen. (8) Het instellen van de `By the way...'-literatuurprijs. (9) Het winnen van alle andere literatuurprijzen.
En we zoeken ook een nieuw redactielid, liefst aankomend tweedejaars, om onze zware taak te helpen verlichten.
De commissie bestaat momenteel uit Dijk, Hoek, Louis en Roelof.
De reden dat ik deze woorden achtereenvolgens aan de onvolprezen `By the way...'-redactie, Kuperus' laserprinter en het toekomstige toiletpapier dan wel kringlooppapieren vliegtuigje in wording, hetwelk lezer dezes hier en nu, in dit geval niet doelend op de actualiteitenrubriek van de NCRV, doch op het voor de meeste bèta-studenten welbekende punt in de Minkowski-ruimte, in één dan wel beide handen heeft, toevertrouw, is dat ik een aantal weken geleden een programma over Pink Floyd op de kwelbuis aanschouwde, waarin de krasse knarren van voornoemde formatie, naast de verplichte nummertjes uit de oude doos, een aantal stukken van "The Division Bell" speelde. Tussen de gloednieuwe composities door orakelde David Gilmour met "gepaste" trots over hoeveel jaar ze wel niet over hun nieuwe album hadden gedaan, over hun geweldige, reeds uitverkochte concerten, over hun gigantische, enorme, kolossale podium, over de fantastische special effects... Terwijl hordes Pink Floyd-fans de Wijze Woorden van hun Meester in zich opnamen, het Spaans benauwd kregen en voor de zevenentachtigste keer het perfect geproduceerde, tevreden glimmende DDD-schijfje met de Heilige Klanken van "The Division Bell" in de CD-la stopten, kreeg ik heimwee... Heimwee naar eind jaren zestig, toen het huidige bedrijf Pink Floyd nog in de kinderschoenen stond en heerlijk experimentele underground-muziek maakte, uitgebracht op een zwart, en later grijs, gegroefd, rond voorwerp, kraak als van een Geiger-Müller-telbuis en dichtgetimmerd stereobeeld incluis, ons vaag bekend onder de naam elpee. Het is uiterst charmant te horen hoe toen nog de strik van een communicantje, de R in een bord lettersoep, de pukkel van Sandra Reemer ontbrak; het is als het ware die subtiele discrepantie tussen de iets meer dan gemiddelde intelligentie van Albert Einstein en de onmetelijke wijsheid van Roelof, de olijke cricketbat-mepper. Subtiel is echter niet gelijkwaardig met insignificant: hoewel de oude jongens van Pink Floyd nog altijd kwaliteitsmuziek maken, nog altijd gevoelig aan de snaren kunnen plukken en nog altijd titels bedenken in de trant van "Frozen Feet on Flutsiewutsie" of "Dirty Dancing with Dangerous Droopies", ben ik al sinds het monument "Dark Side of the Moon" afgehaakt; de carrière van de Floyd staat sindsdien in het teken van "hoe maken wij een album dat nóg beter is?" Niet dus. Daarom zou ik een ieder die tot aanschaf van "The Division Bell" wilde overgaan een goede raad willen geven: KOOP DIT ALBUM NIET! Mijn persoontje is tenslotte pas weer bereid tot de schare Pink Floyd-fans te gaan behoren wanneer de groep het aandurft tijdens een concert een gigantische opblaaspop van Roger Waters rond te laten vliegen en deze na het gebeuren lek te steken. Dat zou eindelijk weer eens getuigen van een greintje durf en orginaliteit!
Nu moet je niet gaan denken dat ik voor jullie je toekomst zal voorspellen. Het gaat weer over de algemeenheden in het leven. Zoals je weet is dit de laaste week dat de `By the way...' verschijnt en het leek me leuk om alvast wat over aankomend jaar te gaan zeggen.
Want er valt al best wel wat te zeggen, niet alleen dat er vele nieuwe mensen in ons complex zullen gaan rondlopen, ook dingen die al jaren gebeuren zullen ook dit jaar weer gaan gebeuren. Hier bedoel ik niet alleen mee dat die nieuwe mensen ontvangen zullen worden door zeer enthousiaste mentoren maar ook dat vele van hen het onderspit zullen delven door de temponorm niet te halen die naar alle waarschijnlijkheid naar 50% zal gaan. Waarom zie ik dat zo pessimistisch? Al tijden lang zit ik te klagen over de halve-liter glazen die nog steeds niet te krijgen zijn. Ik ben hierin niet alleen, regelmatig zie ik dat verscheidene personen een halve liter bij de dagmarkt of andere kantine hebben gehaald om die dan in mijn Trans I te nuttigen. Terwijl ik met mijn veel te kleine beker tegen een belagelijke prijs met een veel te kleine beurs probeer zonder enig protest mijn melk op te drinken.
Niemand schijnt in de gaten te hebben dat het ook anders kan. Zo is de kantine in mijn ogen behoorlijk winstgevend. Er werken dan ook meerdere mensen om de heleboel schoon te houden en af te wassen, kortom daar is weinig te merken van de recessie die de minister van onderwijs ons probeert te laten meemaken. De prijzen zijn ook duidelijk niet de echte recessieprijzen. Misschien een beetje te gemakelijk om te vergelijken met de allerarmste maar toch, neem nu die mensen in oorlog. Zij krijgen notebene gratis levensmiddelen en medicijnen toegestuurd en naarmate je over meer geld beschikt zul je meer moeten gaan uitgeven. Gaan de prijzen van de kantine naar beneden als de student meer wordt gekort? Er wordt gemeten met twee maten en die zijn beide nadelig voor ons. Daarbij komt dat de tegenwoordige student niet mondig genoeg is. Studentenpolitiek is niet interessant. Opkomen voor je rechten door middel van protesten is duidelijk verleden tijd en het maagdenhuis bezetten is nog absurder. Vroeger werden de bestaande rechten met hand en tand verdedigd. Maar tegenwoordig zijn we blij met een sol op zonneenergie, terwijl die sol er zo ie zo niet had moeten komen. Wanneer gingen de melkprijzen weer omlaag? Niet in het volgende jaar, dat is zeker.